Regeneratieve landbouw heeft als doel om de bodem, biodiversiteit en het landschap te herstellen. Een heldere definitie van regeneratieve landbouw, echter, ontbreekt. Sommige bedrijven en organisaties gebruiken de term ‘regeneratief’ vooral om hun imago op te poetsen, ook wel ’greenwashing’ genoemd. Dit maakt het lastig om te bepalen of dat bedrijf echt bijdraagt aan duurzaamheid. De biologische sector vindt daarom dat regeneratieve landbouw duidelijke uitgangspunten moet hebben en dat deze gebaseerd zouden moeten zijn op de kernpunten van de biologische productiewijze, gezien de gedeelde oorsprong van de twee begrippen. De term ‘regeneratief’ of ‘regeneratieve landbouw’ duikt steeds vaker op in beleidskringen, het bedrijfsleven, in onderzoek en bij ngo’s. Maar deze onderling heel verschillende groepen gebruiken de term ’regeneratief’ op verschillende manieren. Een eenduidige definitie mist. Dit zorgt ervoor dat sommige bedrijven duurzaamheidsbeleid koppelen aan regeneratieve landbouw zonder specifieke doelen te stellen. Of dat bedrijven vaag blijven: welke stappen zij zetten om bepaalde ‘regeneratieve’ doelen te behalen blijft dan onduidelijk. In de basis hebben regeneratieve landbouw en biologische landbouw meer overeenkomsten dan verschillen. De term ‘regeneratieve landbouw’ werd voor het eerst in de jaren ’80 gebruikt, als een positief en ambitieus project om met name bodems blijvend te herstellen, met als motto: “ We kunnen de wereld niet voeden als we de bodem niet voeden”. (bron: https://portals.iucn.org/library/sites/library/fil...)

Nog steeds zijn er vele organisaties die vanuit dit principe bezig zijn; met het opleiden van boeren, onderzoeksamenwerkingen, lobby voor duurzamer beleid en met het tonen van positieve resultaten van regeneratieve landbouw. Sommigen van deze organisaties weten hiermee een sterk verhaal over de samenhang van bodemgezondheid en de gezondheid van mens en milieu te vertellen. En nog belangrijker, dat verhaal is aangekomen bij een grote groep mensen: de term ‘regeneratief’ heeft een sterk positief imago en een groot maatschappelijk bereik onder bewuste consumenten. Doordat regeneratieve praktijken echter niet in wettelijke kaders omschreven worden, noch wetenschappelijk gedefinieerd wordt, ligt de interpretatie van praktijken volledig bij de bedrijven zelf. Juist bij de multinationals die zich volop profileren met regeneratieve doelen, ligt het gevaar van 'greenwashing' sterk op de loer.

Daarmee ligt misleiding van de bewuste consument, maar ook misleiding in beleidskringen op de loer. Nu een bredere groep bedrijven en beleidsmakers de term ’regeneratief’ gebruikt als groene imagobooster, maar ondertussen echt inhoudelijke stappen op gebied van duurzaamheid uitblijven, ontstaat onduidelijkheid wie nu wel, en wie nu niet bijdragen aan een duurzame toekomst.